با درود به خوانندگان گرامي ء ( آلارا )
................................................................................
يكي ازدوستان اهل ادب ايميلي برايم ارسال نموده كه درآن، شعرنابي ست از شاعربزرگ زنده ياد« استاد فريدون توللي ».
كه البته ايشان اين قصيده ي ناب رادر جائي به نام « طربستان » ديده است . بنده ي نويسنده ي «آلارا» چون درروزگارگذشته با« مرحوم توللي» ، دوستي و آشنائي ي خصوصي با هم داشتيم چندين باربرآن شدم تا چند تا ازمكتوباتش
(كه با پُست برايم در پاسخ نامه هايم عنايت و ارسال ميكرده است)را درجاهائي منتشركنم امّا به عللي واضح، بازهم ازانجام چنين كاري چشمپوشي ميكنم . و اكنون توجّه تان ميدهم به خواندن اين شعرناب« استاد توللي» كه مفهومش رااز1357 تا1390خورشيدي به وضوح مشاهده كرده ايد . ( ج . ا . شمس ايران ) - در ساعتِ 14ي آدينه : 20/ 3 / 1390
............................................................................................................................................
سلام استاد
شعر زير بهانه اي شد تا به خدمت شما دوباره عرض ادب كرده باشم
می گویند فریدون توللی قصیده زیر را در سالهای پس از کودتای 28 مرداد و در دهه چهل که از فعالیتهای سیاسی و اجتماعی مایوس شده بود سروده است.
..................................................................................
ترســـــم ز فرط شعبــــــده چنـــــدان خـــــرت کنند
تــا داسـتـــــان عـشــــــق وطــــــــن بــــاورت کنند
من رفتــــم از چـنیـــن ره و دیــدم ســــزای خویـش
بس کـــن تـــو ورنه خــاک وطـــن بر ســـرت کنند
گیـــرم ز دســت چـون تـو نخیــــــــــزد خیــــــانتی
خـــدمـــت مکـن که رنــجه به صــد کیفـــــرت کنند
گـر وا کنـــد حصـــار «قــزل قلــــعه» لب به گفت
گویــــد چـــه پیـــش چشـــــم تــو با همســـرت کنند
بـر زنـده بــــاد گفتــــــن ایـــن خـــلق خوش گـریـز
دل بـر مـنه کــه یک تــــــنه در ســـنگــــــرت کنند
پتک اوفتــــاده در کــف ضحـــــاک و ایـن گــــروه
خواهــــــان کــــه بــــاز کـــــاوه‌ی آهنگــــرت کنند
ایـران هـمیـــــــــشه دوزخ اربـــاب غیـــــرت است
آتش منــــــه به سیــــــــــنه که خاکسـتـــــــرت کنند
زنجیــــــر عدل خســـــرو و آن خـر که شکـوه کرد
آورده انـــد تــــا بــــه حــقـــیـــقــــت خـــــرت کنند
زآن پـادشــــه به خـون کســـــان تشــــــنه تر نبـــود
لیک این به کس مگـــــو کـه ز خس کمتــــرت کنند
فخـــــرت بــود بـه کــورش و دسـتـت چــو اردشیر
دایـــــــــــم دراز تا کمـــــــکی دیگـــــــــــرت کنند
عیــــار بـــاش و دزد و زمیـــــن خوار و زن بمزد
تــــا بــــرتـــر از سـپهبـــــد و ســـرلشـــکرت کنند
تلقیــــــن قــول سعــــدی فــرزانه حیلتــــــی ســـت
تـــا جـــــاودانــــه بســـــتـــه آن شـــــش درت کنند
«نـابـــــرده رنـــج گنـــج میســــر شـــود» عزیــز
رو دیـــده بــاز کـن کـــه چـــه در کشــــورت کنند
بازار غــــــارت است تو نیــــز ای پســـر مخسـب
گـــویی بزن کـه فـــــارغ ازین چنبــــــــــرت کنند
ور ز آن که خـود غرور تو بر فضل و دانش است
حاشــــــــا که اعتنــــــــا به چـنـیـــــن گوهرت کنند
من آزمـوده ام ره تقـــــــــوا بـه رنـــــــج عمـــــــر
زین راه کج مــــــــــرو که سـیه اختـــــــــرت کنند
در خایه مالی ای دل غـافـــــــــــــل حکایتــی است
گــــــــر یادگیــــــــری از هـمگان برتـــــــرت کنند
القصــه ای رفیــق سیه بخـــــت ســـــــــــــاده لوح
راهی بـزن که سجــــــده به سیــــــــم و زرت کنند
مام وطـن به دامــــــــن بیگانه خفتـــــه مســـــــــت
دل بدگمـــــــان مکـن کـــه چـــه بـــا مـــادرت کنند
فریدون توللی
با احترام
رضا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر